مدیریت تغذیه در طیور گوشتی
مقدمه
اصلاح نژاد ژنتیکی طیور بطور زیادی بر اساس ژنتیک کمی کلاسیک صورت می گیرد. در اصل، اجداد جوجه های گوشتی انتخاب شده از نظر تغذیه ای بطور کامل تغذیه می شوند. جیره های متراکم و درست بالانس شده به پرندگان اجازه می دهند تا بیشترین پتانسیل را برای استفاده از پروتئین خام و انرژی متابولیسمی جهت رشد سریع و ضریب تبدیل غذایی مناسب داشته باشند. از این رو در اصلاح نژاد، سویه های جوجه گوشتی اغلب برای استفاده از جیره های با پروتئین خام و انرژی متابولیسمی بالا انتخاب می شوند. سلکسیون جوجه ها برای استفاده از جیره های متراکم مواد مغذی بطور آشکاری مستلزم استفاده از جیره های متراکم مواد مغذی، بمنظور بروز کامل پتانسیل ژنتیکی نتاج آنها می باشد.
یک مثال عالی از رابطه متقابل بین پیشرفت های ژنتیکی و برنامه های مناسب تغذیه ای، تحقیقی است که در سال 1992 توسط Lilburn و همکاران بر روری بلدرچین ژاپنی انجام گرفت. بلدرچین های ژاپنی که بطور تصادفی متولد شده بودند، در یک برنامه سلکسیون بمنظور تولید بلدرچین های با وزن بالا (HW) قرار گرفتند. این بلدرچین ها با جبره های حاوی 28% پروتیین خام بطور کامل بمدت 28 روز تغذیه شدند و سپس بزرگ ترین آنها بمنظور تولید نسل بعد انتخاب و با هم آمیزش داده شدند. وقتی که این پرندگان تا زمان بلوغ جنسی با جیره های دارای 24%
